De uitdaging was om belangrijke beperkingen te overwinnen, niet alleen technische. Het moest ook menselijke beperkingen overwinnen over hoe isolatie te overwinnen.
Als je ooit The City Under Water hebt gezien, ben je misschien nieuwsgierig: zouden mensen ooit op de bodem van de zee kunnen leven? Hoewel het een verre mogelijkheid lijkt, wilde een ingenieur de proef op de som nemen.
Het verleggen van de grenzen van technologie en menselijk uithoudingsvermogen was het doel van deze 59-jarige ingenieur, die een buitengewone prestatie heeft geleverd: 120 dagen lang leven in een onderwaterhuis, waarbij alle bekende grenzen werden getrotseerd.
Ruimtevaartingenieur Rüdiger Koch, 59 jaar, heeft een nieuw wereldrecord gevestigd. Op 24 januari 2025 schreef hij geschiedenis door 120 dagen door te brengen in een onderwaterwoning op 11 meter diepte in de wateren bij Puerto Lindo, Panama.
Dit project werd mogelijk gemaakt door zijn bedrijf Ocean Builders, dat Koch mede oprichtte om de bouw van onderwaterwoningen te promoten als alternatief voor overbevolking en de stijgende zeespiegel.
De woning bestond uit een module van 30 vierkante meter en was bedoeld als experiment om niet alleen de fysieke en psychologische capaciteit te evalueren, maar ook om het debat aan te moedigen over de levensvatbaarheid van onderwaterwoningen als duurzame oplossing voor milieuproblemen.
Dertig vierkante meter was meer dan het lijkt. In zijn onderwaterverblijf beschikte Koch over de basisbehoeften: een bed, een toilet, een computer, een televisie en een hometrainer om fit te blijven. En hier komen de belangrijkste vragen naar boven: Hoe kwam hij aan energie? Wat was zijn ademhalingssysteem?
De eerste vraag, energie, heeft een relatief eenvoudig antwoord. Die werd opgewekt door zonnepanelen aan het oppervlak, met een hulpgenerator voor noodgevallen. Ademen was ook geen onoverkomelijk probleem.
De zuurstoftoevoer werd beheerd door een praktisch en efficiënt systeem: lucht werd vanaf het oppervlak naar binnen gepompt met een gereguleerde druk, zodat Koch zonder problemen kon ademen.
Hoewel deze technische aspecten belangrijk waren, was er nog een nadeel dat, hoewel het misschien klein lijkt, een echte uitdaging was: de capsule had geen douche, wat een extra moeilijkheid aan de ervaring toevoegde.
Naast de technologie was isolatie een andere belangrijke uitdaging. Zijn vermogen om hiermee om te gaan bleek cruciaal voor het succes van het experiment. Volgens zijn partner Grant Romundt is het initiatief bedoeld om aan te tonen dat leven in de oceaan niet alleen haalbaar is, maar ook duurzaam op de lange termijn. Deze onderwaterstructuren zouden als toevluchtsoord kunnen dienen in gebieden die bedreigd worden door klimaatverandering en nieuwe woonopties kunnen bieden.
Dit idee staat echter voor grote uitdagingen. Het bouwen en onderhouden van infrastructuren onder water brengt hoge kosten met zich mee en vereist veiligheidsnormen, energie-efficiëntie en een goed beheer van hulpbronnen zoals water en zuurstof. Daarnaast is de impact op het milieu een belangrijk punt, omdat deze constructies hun ecologische voetafdruk moeten minimaliseren en de mariene biodiversiteit moeten behouden.
Dit experiment betekent een doorbraak en wil de basis leggen voor de ontwikkeling van permanente onderwaterwoningen tegen 2027. Er blijven echter belangrijke beperkingen: grootschalige implementatie zal afhangen van technologische vooruitgang, onderzoek naar de gezondheid van de bewoners en strategieën die een evenwichtige coëxistentie met het mariene ecosysteem mogelijk maken.
Als deze uitdagingen overwonnen worden, zou de mogelijkheid om onder water te wonen veel eerder realiteit kunnen worden dan we denken.
