De Hoi Toider is een levende getuigenis van de geschiedenis van Ocracoke, een weerspiegeling van de vermenging van zeelieden, piraten en inheemse Amerikanen.
Talen (en hun dialecten) zijn aantoonbaar een van de grote wonderen van onze beschaving. Er zijn bijvoorbeeld die Latino’s in Zuid-Florida die al jaren Engels en Spaans mengen en zo een nieuwe taal creëren. Niet ver daarvandaan, maar een paar eeuwen eerder, arriveerden piraten om iets te vestigen wat nog nooit eerder was gezien in de Verenigde Staten: Elizabethaans Engels. Eeuwen later begrijpen ze hen nog steeds niet.
De taal van Ocracoke. Het verhaal werd onlangs verteld door de BBC. Op het afgelegen eiland Ocracoke, North Carolina, bestaat een dialect dat uniek is voor de Verenigde Staten: Hoi Toider, een mengeling van Elizabethaans Engels, 18e-eeuwse Ierse en Schotse accenten en de straattaal van de piraten die het eiland eeuwen geleden binnenvielen. Het is de enige variant van het Engels in de Verenigde Staten die niet wordt geïdentificeerd als Amerikaans, een taalkundig overblijfsel dat bewaard is gebleven dankzij de geografische isolatie en unieke geschiedenis van het eiland.
De piraten. Ocracoke, een eiland van 24,9 vierkante kilometer, was eeuwenlang een toevluchtsoord voor piraten, Engelse zeelieden en Woccon Native Americans, die met elkaar in contact kwamen en een gemeenschap creëerden met een eigen cultureel en taalkundig erfgoed. Een van de meest emblematische figuren was William Howard, een ex-piraat en voormalig bemanningslid van het schip van Blackbeard, die, na het ontvangen van een koninklijk pardon, het eiland in 1759 kocht en hielp bij het vestigen van een samenleving die, in bijna totale afzondering, haar eigen dialect behield.
Het isolement van het eiland beïnvloedde niet alleen de taal, maar ook de manier van leven. Tot 1938 had de enclave geen elektriciteit en de veerdienst begon pas in 1957. Hierdoor bleef de gemeenschap grotendeels onaangetast door veranderingen in de buitenwereld en behield ze haar traditionele manier van leven, cultuur en dialect.
Een bedreigde taal. Het verhaal doet denken aan het geval van Erromintxela in Spanje. Het dialect van Ocracoke, Hoi Toider, is gemakkelijk te herkennen aan zijn karakteristieke fonetiek. De “I”-klank wordt bijvoorbeeld uitgesproken als “oi”, waardoor “vloed” verandert in “hoi toide”, de oorsprong van de naam van het dialect. Daarnaast bevat de woordenschat woorden en zinnen die geërfd zijn van de vroege Britse en Ierse kolonisten, zoals “mommuck” (last), “quamish” (duizelig) en “pizer” (veranda).
Plus: veel termen zijn uit Europa overgewaaid, maar andere zijn op het eiland ontstaan, zoals “meehonkey”, een verstoppertje dat is geïnspireerd op het geluid van vliegende ganzen. Er is ook ‘dingbatter’, een term die de lokale bevolking gebruikt om naar buitenstaanders te verwijzen. Het probleem? De komst van televisie, internet en toerisme heeft de mogelijke verdwijning van Hoi Toider versneld. Volgens taalkundige Dr. Walt Wolfram spreekt minder dan de helft van de 676 huidige inwoners van het eiland het traditionele accent en zou het binnen een generatie of twee helemaal kunnen verdwijnen.
Leven met de rug naar alles toe. Naast de taal blijft de Ocracoke gemeenschap een unieke en zelfvoorzienende manier van leven behouden. Er zijn geen grote supermarkten of winkelketens op het eiland, dus de bewoners zijn afhankelijk van kleine lokale winkeltjes, ambachtelijke markten en de visvangst. In plaats van bioscopen zijn er openluchttheatergroepen en veel eilandbewoners werken nog steeds als visser, timmerman of eigenaar van een kleine brouwerij.
Het landschap is zo schilderachtig dat een van de meest iconische culinaire tradities de vijgentaart is, die in 1964 ontstond toen een inwoner de dadels in een taart verving door ingemaakte vijgen. Vandaag de dag maakt de taart deel uit van de lokale identiteit en elk jaar in augustus wordt het vijgenfestival gehouden, met bakwedstrijden, dans en traditionele spelletjes zoals meehonkey.
De crux: veranderen of niet. Natuurlijk blijft Ocracoke nieuwe inwoners en toeristen aantrekken, wat de discussie over de toekomst van haar culturele identiteit heeft aangewakkerd. Sommigen vrezen dat de instroom van buitenstaanders de lokale gebruiken zal doen verwateren, terwijl anderen de groei als een natuurlijke evolutie zien, vergelijkbaar met de diversiteit die de vroege kolonisten naar het eiland brachten.
Hoe het ook zij, wat duidelijk lijkt is dat de Ocracoke gemeenschap een steeds zeldzamer voorbeeld van solidariteit en traditie blijft. Vreemd genoeg helpen mensen elkaar en hoewel het dialect misschien verdwijnt, blijft de geest van het eiland intact. “De woorden veranderen misschien, maar de betekenis erachter blijft hetzelfde,” zeggen de eilandbewoners.
In de tussentijd (en zolang het duurt) zullen ze Engels blijven spreken, zo Engels dat de rest van het land ze niet begrijpt.
